قسم به باران

در این آخرین شهریوری دوستت دارم

بی گلایه بگویم برای تو می خاهمت

کدامی راه نمی دانم

اما به بیراهه نمی خاهمت

در این دمدم صبح می خاهمت

برای گلایه نمی خاهمت

قسم به باران...

بادبادک درست عین زندگی می مونه یه بار فرود یه بار فراز نداره دیگه همیشه فرود و فراز داره باید با زندگی ساخت اما نباید همراهیش کرد تو زندگی عشقم رو که نگاه می کنم سر تا پا با وجود بودن رو می بینم باوجود بودن یه حس ناب با وجود بودن حس دوست داشتن عشق مهرورزی سنگ صبور بودن تویی که بخاطر من یه بادبادک پر فراز و نشیب رو هوا می کنی دوستت دارم     قسم به باران...

سهم من از خاستن یه دنیاست به اندازه وسعت نگاه تو به من

وسعت نگاه تو به من اندازه سهم من از خاستن توست

این سهم رو از من دریغ نکن

خاستن من مثه عطش خاستنی بودن یه نی نی می مونه بوس

قسم به باران...

حس عاشقی مثه همین لحظست که تو کنارمی و هیچ لحظه ای از خودت رو برام فروگذار نکردی

حس عاشقی همین الانه که ذل ذل چشمامو می بینی

حس عاشقی همین آنیه که تو داری و  من با هیچ وسیله ای عوضش نمی کنم

تو دوست داشتنی ترین مردی بودی که می تونست پا تو دنیام بذاره

دوستت دارم اما هنوز نمی دونم که عاشقت هستم یا نه سرمستم

قسم به باران...

تنها بودم سفر به دشت و بیابان گرد باد اومد زیاد تا آهنگ عزیزم منصور بود آهنگ پرنده های بی وطن همه اسیرن مثه من اما گفتم نیاد جاش تو نیومدی؟ اومدی یا نیومدی؟ نه عسلم اون نیومد تو اومدی دوستت دارم زیاد اما این قصه سر دراز دارد قصه عشق منو تو قصه ابر و آفتابه یا یکیش هست یا یکیش نیست قصه بارون و آفتاب دوست داشتن دلیل نمی خاد دوست داستن دوست داشتنه قسم به باران...

خانه مادر بزرگ نه بهتر بگویم پدربزرگم خوش باد

از آن قول و غزل ها خوش باد

نامش به نکویی ببرند خوش باد

یاد این شعر خوش باد

مشک آنست که خود ببوید نه آن که عطار بگوید

نام پدر نه پدر بزرگ خوش باد

قسم به باران...

اگه یه آدمی درست عین تو ینی شما جلو پا آدم ینی زندگی سبز شه بگه با من زندگی کن خب معلومه من که باشم باهات که سهله پات می مونم

اون وقت من هیچ وقت اون یک سوالو نمی پرسم

بوس

قسم به باران...

       یه حسه برای برای تو

      برای تو سر سپرده بودن 

برای تو جانانه نفس کشیدن 

خودش گفت بوس   

قسم به باران...

دلم برای خنده های بی بهانه ات شده است تنگ

برای خاطره سازی های بی بهانه ات شده است تنگ

گوید به گوش گیر مرا کو گوش شنوا

نیست طنینی جز صدای عاشقانه ات شده است تنگ

گویم بگوش باشم که در تالاپ تلوپ قلبت

دلی آواره و عاشقانه شده است تنگ

قسم به باران...

می دونی اسارت منو یاد بینهایت نستالوژی می ندازه یاد دلتنگیام برای عزیزانم یاد بی وابستگیام برای

خیلی افراد

اما دنیا اینو خوب یادم داده که برای عزیزانت اسارت داشته باش غرور داشته باش

آره حسه قشنگیه دلبستگی

قسم به باران...

همان بودنت را می خواستم کمین که نیک بدش بود این برای باورت هم یک بهترین بود برای باقی عمرم گزین  لیک چشم های خسته ات را دوست دارم خنده های شبانه زمزم های صبح گاهی آن بانمک های بی بهانه ات را دوست دارم مرا به اوج شادی برده ای تو را به این بی بهانه دوست دارم قسم به باران...